Van mensen die belijdenis doen word je blij
Dat is in ieder geval mijn ervaring. Ook afgelopen keer weer toen 3 mensen in een dienst bij Noorderlicht-Blijdorp belijdenis deden. Drie redenen voor deze blijdschap. Als iemand alleen al simpelweg ‘ja’ zegt tegen de ‘belijdenisvragen’ die hem/haar gesteld worden, is dat al iets bemoedigends. Het is een teken dat diegene zich het geloof zo eigen heeft gemaakt, dat hij/zij nu openlijk toezegt vooral verder te willen in het geloof. Daarom zijn diensten waar mensen belijdenis doen (of zich laten dopen) ook altijd reden voor een feestje in de kerk. In de tweede plaats weet ik dat veel mensen de stap tot het doen van belijdenis een erg grote stap vinden. Een stap waarmee mensen voor hun gevoel ook ‘tegen de stroom ingaan’. Als mensen dan toch deze stap zetten, word ik daar dus blij van. Ik hoop dan maar dat het andere mensen aansteekt om ook die stap te zetten. En dat mensen hun angst (voor commitment?) laten varen. Hun vrees dat ze niet ‘gelovig genoeg’ of ‘goed genoeg’ zijn, overboord zetten. En de moed zullen hebben om zo’n keus te maken – of de omgeving dat nu waardeert of niet. Ten derde is zo’n belijdenisdienst mooi omdat je iets meekrijgt van iemands persoonlijke geloof – en dat is vaak inspirerend. Als dominee hoor ik daar al wat van gedurende het traject naar zo’n dienst toe. Als mensen daar dan iets van delen in de dienst, dan word ik daar weer blij van. Ook die afgelopen dienst gebeurde dat weer. – Martijn vertelde bijvoorbeeld hoe hij van jongsaf aan met het geloof was opgevoed. De interesse in het geloof bleef ook toen hij ging studeren. Het geloof sprak met name zijn verstand aan. In zijn eigen woorden: ‘De veelzijdigheid en de gelaagdheid van het christelijk geloof spraken me altijd aan’. Maar het bleef bij interesse en van tijd tot tijd wisselde het hoeveel tijd hij over had hiervoor. Langzaam maar zeker werd het geloof echter praktischer en persoonlijker. Het werd iets dat dagelijks een rol speelde. En daarom nu tijd om belijdenis te doen. – Jojannekes verhaal was anders. In haar gezin speelden kerk en geloof juist niet zo’n actieve rol, al was ze als baby wel gedoopt. In haar twintiger-jaren ging het geloof steeds meer leven. Een fiks aantal teleurstellingen in het leven spoelde dit geloof in God niet weg, maar het gaf haar juist houvast. Toch twijfelde Jojanneke nog lang of ze wel belijdenis kon doen. Geloofde ze wel genoeg? Zou ze de vragen die ze kreeg bij het doen van belijdenis wel altijd waar kunnen maken? En wat zouden anderen er van vinden? Uiteindelijk besloot ze toch belijdenis te doen: ‘Ik kwam erachter dat het juist nu wel het moment is. Juist omdat ik nu weer op een kruispunt in mijn leven sta, wil ik zeggen dat het geloof voor mij richtinggevend zal blijven’. – Daniël deelde hoe hij een jaar geleden een moeilijke tijd had. Als freelancer viel zijn werk grotendeels weg en had hij moeite om zijn draai te vinden. ‘Toen ik een keer in de Bijbel las, raakte dat gedeelte me erg. Het ging over een huilende Jezus bij het graf van Lazarus. Dit zei me dat God betrokken is als het moeilijk gaat en dat ik het niet alleen hoefde te doen.’ Daarna vond Daniël ook meer en meer zijn draai via verschillende projecten. Ook zijn betrokkenheid bij de kerk – via betrokkenheid bij de livestream, de Kerst- en Paasfilm – hielpen hem in die tijd. Dit alles gaf het duwtje om ook de stap tot belijdenis te zetten. Al met al reden genoeg om blij te worden als mensen op hun weg met God tot deze stap komen. O ja, als je denkt aan het doen van belijdenis of je laten dopen (als je als kind nog niet gedoopt bent), laat het me gerust weten! Dat kan via niels@noorderlichtrotterdam.nl.