De weg naar meer levensvreugde
Ik was zo blij dat ik 30 werd! Voor het eerst van mijn leven keek ik uit naar mijn verjaardag en een nieuw jaar. Na een lange periode durf ik weer plannen te maken en te dromen, leef ik iedere dag in hoop. Al op jonge leeftijd ervaarde ik wat ik nu noem, depressie. Lange tijd sluimerde de angst voor deze gevoelens op de achtergrond. Het hield me klein en ik wilde niets liever dan dat mensen mij kende als een vrolijk mens. Als mensen mij vroegen wat ik wilde bereiken in het leven was mijn enige gedachte; rust vanbinnen, goede relaties en gelukkig zijn. Veel meer durfde ik niet te wensen. Ik heb nooit durven dromen dat ik dat nu als basis in mijn leven heb. Mijn twintiger jaren bestonden uit lange gevechten met mijzelf. Ik was ervan overtuigd dat er iets grondig mis met mij was en dat ik dat moest verbergen voor de mensen om mij heen. Als het goed ging, was ik zichtbaar, maar er zijn ook periodes geweest waarin ik mijzelf de dag door moest slepen en niets liever wilde dan de hele dag veilig thuis alleen zijn, om vooral niet te denken aan mijn gevoelens. Ik was alleen maar op de vlucht voor mijzelf. De dag doorkomen was mijn enige doel. Als ik terugkijk doet dat mij verdriet en besef ik hoe diep ik zat. Gelukkig kwam het moment waarop ik dacht: “Zo wil ik niet meer leven”. Er volgde een stap in vertrouwen waar ik enorm dankbaar voor ben. Het begon met de hoop op en het verlangen naar herstel. Ik ben ervan overtuigd dat ieder mens bedoeld is en ik dacht: als ik zo bedoeld ben, dan moet God mij zo gemaakt hebben, ook met deze gevoelens. Vanaf dat moment begon de weg naar herstel. Ik begon steeds meer te vertrouwen dat ik goed was zoals ik ben gemaakt. Gevoelig, empatisch, en dat een keerzijde daarvan is dat je ook de moeizame kant van het leven diep kunt voelen. Ik leerde de verbinding aan te gaan met mijzelf en met anderen. Ik leerde waar mijn gedrag en patronen vandaan kwamen en leerde de waarde van het leven opnieuw kennen. Iedere dag als ik opsta en voel dat ik klaar ben om het leven aan te gaan, ben ik dankbaar. Dankbaar voor het diepe verlangen naar vreugde, het leven en de verbinding die God in mij gelegd heeft. Dit maakte dat ik de moed vond de weg van herstel in te gaan. Dankbaar voor een God die achter mij aanging en mij dit liet ervaren. En dankbaarheid voor de mogelijkheid die ik heb om met vallen en opstaan mijn plek in dit leven te vinden. Depressie, ik durf het nu te zeggen. Ik was jaren depressief. Maar ik ben alleen maar dankbaar voor deze weg. Deze ervaring geeft zoveel diepgang, om je tot in het diepst van je ziel te beseffen dat niets in dit leven vanzelfsprekend is. God heeft ons gemaakt om te leven in vreugde en liefde en onze plek in te nemen met hoop en verlangen naar herstel. Voor onszelf en iedereen die op ons pad komt.
