God gaat door – ook in coronatijd
Drie mensen die zich, schijnbaar vanuit het niets, aanmeldden voor een dooptraject in deze zomer. Voor mij als dominee bij Noorderlicht de verrassing van deze coronatijd. Want in de coronatijd werden vooral activiteiten en (bijzondere) diensten afgezegd. En het voelde als een schrale tijd voor de kerk – tijdens de lockdown, maar ook de tijd daarna met allerlei beperkingen voor het samenbrengen van mensen (zo’n centraal iets voor een kerk!). Natuurlijk was het echt niet alleen maar kommer en kwel voor de kerk en/of voor mij als dominee. Er gebeurden zeker ook mooie dingen. We konden verrassend veel mensen in de wijk helpen gedurende de lockdown. En ook de online groei was bijzonder om te zien. Maar het was ergens ook wel taai (en ook wel wat saai, het woord dat ik misschien wel het meest heb gehoord als typering van deze coronatijd). Natuurlijk werd het vanaf juni/juli wel weer wat beter. Maar het blijft vervelend dat niet iedereen op zondag ‘gewoon’ kan komen en dat er voortdurend afgewogen moet worden wel wel/niet mogelijk is. En dus waren die drie mensen die de stap tot doop wilde zetten een zeer welkome verrassing. Want een doop is – in het leven van de kerk – zo ongeveer de meest verheugende stap die mensen kunnen maken. En nu waren er zomaar drie mensen tegelijk; drie mensen die we niet hadden zien aankomen. Het begon met een twintiger in het voorjaar. Ze was sinds december vorig jaar – na een crisis in haar persoonlijke leven – het bij het christelijk geloof gaan zoeken. Eerst wat online en later ook fysiek naar de kerk gegaan. En ze was tot de conclusie gekomen dat ze een nieuw begin wilde maken. En de doop leek haar het moment om dan haar oude leven achter zich te kunnen laten. Ze was getipt dat Noorderlicht wel bij haar zou passen en tot haar verbazing was dat maar een kilometer van haar woning. En daarom kwam ze met de vraag – kon ze misschien gedoopt worden? En toen was daar die kerel van rond de 30. Hij dacht erover na om lid te worden bij Noorderlicht en eigenlijk ook om gedoopt te worden. Hij was enigzins christelijk opgevoed – via een christelijke basisschool, grootouders en een oom en tante had hij een en ander meegekregen. En in zijn jeugd was hij eigenlijk al gelovig geworden. Maar zoals hij dat zelf noemde: hij was een ‘silent believer’ gebleven. Maar nu wilde hij dat veel actiever gaan oppakken. En hij had gehoord dat Noorderlicht wel iets voor hem en zijn vriendin zou zijn. En door wat ze online zagen, dachten ze dat het inderdaad goed kon matchen. En dat gedoopt worden – kon dat misschien ook bij Noorderlicht? Laten we dan toch maar een doopdienst plannen, dacht ik. Want wachten tot corona voorbij is – zolang willen deze mensen helemaal niet wachten. En ik hoorde van een online-Alpha-deelnemer die ook grote stappen in het geloof maakte. Misschien ook wel iets voor hem om zich dan te laten dopen, dacht ik. Dat bleek hij wel een goed idee te vinden en hij ging ook meedoen. En toen hadden we een groepje van drie. Die derde persoon was een ondernemer van begin 40. Op een gegeven moment was de onrust in zijn bedrijf zo groot dat hij besloot alleen nog maar mensen met ‘hoge normen en waarden’ aan te nemen. Na verloop van tijd kwam hij er op de vrijdagborrel achter dat die nieuwe mensen die hij had aangenomen allemaal van de kerk waren. Hij ging een keer mee en werd overweldigd door de liefde die hij ervaarde. Hij ging zich erin verdiepen en kwam tot geloof. Ook raakte hij op wonderbaarlijke manier zijn alcoholverslaving kwijt, en ervaarde op allerlei vlakken liefde, rust en vertrouwen in zijn leven wat hij in zijn feestleven van daarvoor nooit had ontdekt. We kwamen een aantal keer met z’n drieën samen om na te denken over wat de doop dan inhoudt. Over hoe je omgeving daarop reageert (soms met veel support, maar soms ook met pijnlijke afwijzing). Over wat helpt om het geloof vol te houden. Over hoe je praktisch je geloof vormgeeft. En over die doopdienst waar het op uit zou lopen. Veel herkenning over en weer tussen deze drie mensen die elkaar voordien niet kenden. Voor mijzelf was het heel bemoedigend. Drie mensen die zomaar in de coronatijd op mijn pad kwamen. Drie mensen bij wie de ontdekkersvreugde ervan afstraalde – aanstekelijk! En ik bedacht me geregeld in het voorbereidende traject: God gaat wel door – ook in deze coronatijd. Hij wint nog steeds mensen voor zich in. Eén voor één. Hij wordt daarbij niet gehinderd door (anderhalve-meter-)beperkingen. Hij gaat gewoon verder met waar hij altijd mee bezig was. De doopdienst werd een feestje – ondanks de coronabeperkingen van die dag en het beperkte aantal mensen dat erbij kon zijn. En God kreeg veelvuldig de dank. En terecht.
