Uitnodiging als teken van liefde

Ken jij ook iemand die je het zo zou gunnen om in aanraking te komen met het christelijk geloof? Omdat je het idee hebt dat diegene er echt van op zou knappen? Maar het gebeurt maar niet. En zo blijft er een stille frustratie in je. Wat moet je doen? De sleutel zou wel eens verrassend simpel kunnen zijn: een uitnodiging. Zoiets simpels als een uitnodiging kan levensveranderend zijn. Denk maar eens na: wat zijn de belangrijke momenten in je leven geweest? Ongetwijfeld zit er een moment tussen waar iemand je uitgenodigd heeft. Misschien voor iets heel kleins, maar het had een enorme impact voor jou. Waarom zou diegene dat gedaan hebben? Liefde Ik denk dat het antwoord liefde is. Ja, natuurlijk: soms nodig je mensen uit vanwege plichtsbesef. Omdat het hoort. Misschien zelfs soms uit noodzaak: omdat je iets van die ander nodig hebt. Maar meestal is het liefde. Liefde voor die ander én liefde voor datgene waar je de ander voor uitnodigt. Waarom nodig je iemand uit om naar een concert te gaan? Waarschijnlijk waardeer je de ander én de artiest. En zo is het ook met films, musea, vakanties, uitstapjes, noem maar op. En hoe meer je van iemand houdt, en hoe meer indruk iets op je maakt, hoe sterker die drang tot uitnodiging. Heb je iets nieuws ontdekt dat je leven écht op zijn kop zet, je leven zó veel mooier maakt, dan kán je niet anders dan je beste vriend, je geliefde zus of je favoriete collega daarover vertellen en – als het mogelijk is – mee te nemen. Jezus In het Johannes-evangelie lees je het steeds weer: mensen die elkaar uitnodigen. En steeds heeft het te maken met een persoon die hun leven op zijn kop zet: Jezus. De eerste is Andreas. Hij is net tot het inzicht gekomen dat Jezus de grote verlosser is waarop hij hoopte. Dus wat doet hij? Snel zijn broer Simon aanspreken: “We hebben de Messias gevonden! Kom met me mee!” En het zal Simon’s leven op zijn kop zetten. Hij zal zelfs een nieuwe naam krijgen: Petrus. Direct daarna gebeurt iets soortgelijks: Filippus is Jezus tegengekomen en is duidelijk onder de indruk; hij besluit hem te volgen. Als hij zijn vriend Nathanäel tegenkomt zegt hij dit: “We hebben de man gevonden over wie Mozes en de profeten spreken!” Nathanäel reageert eerst uiterst sceptisch, maar al gauw zal Jezus ook zijn leven op zijn kop zetten. En zo gaat het door. Vrienden, familieleden, collega’s, buren: ze nodigen elkaar uit om bij die wonderlijke Jezus te komen. Er zijn ook mensen die weinig vrienden hebben. Maar die op de een of andere manier van Jezus horen. Zoals Zacheüs, een erg impopulaire man. Hij verrijkt zich ten koste van zijn stadsgenoten. Hij heeft niemand om hem bij Jezus te brengen, dus klimt hij zelf maar in een boom als Jezus langs komt. En wat doet Jezus? Die nodigt zichzelf uit bij hem thuis! En weer staat een leven op zijn kop: Zacheüs zet vol vreugde alles recht wat hij anderen heeft misdaan. Wie ken jij? Ken jij ook zulke mensen? Een type Simon, een naast familielid. Of type Nathanaël, een sceptische vriend of vriendin. Of misschien wel een type Zacheüs, iemand die er niet helemaal bij hoort, maar duidelijk zoekende is. Allemaal zijn het mensen voor wie het zó goed zou zijn om Jezus te leren kennen. Dan is de vraag, wat doe je: Nodig je ze uit? Of niet? Angst of liefde? Heel vaak is het antwoord helaas: niet. En de voornaamste reden is denk ik angst. Angst voor afwijzing van de ander. Of zelfs veroordeling. En dat is niet gek. We leven in een tijd waarin het ‘not done’ is om iemand je geloof ‘op te dringen’. Met als onderliggende gedachte: iedereen heeft zijn eigen waarheid en dat is prima. Daarmee wordt geloof tot een soort ‘lifestyle keuze’ waar je iedereen vooral in zijn waarde moet laten. Alsof je de ander aanvalt als je diegene uitnodigt om een ander perspectief te ontdekken. Of dat je iets probeert te ‘verkopen’. Ergens proef je denk ik wel dat dit niet klopt. Maar toch, de angst voor de reactie van anderen overheerst. Zo heb ik zelf lang geleefd. Misschien eens voorzichtig iets over mezelf in verband met de kerk vertellen, maar vooral niet te veel en te vaak. En als ik er over nadenk dat is de belangrijkste reden: angst. En dat is zonde! Want het houdt een daad van liefde tegen. Een daad die misschien wel een leven kan veranderen. Dus meer en meer heb ik besloten me er overheen te zetten. Om mensen uit te nodigen, ook als dat oncomfortabel is, simpelweg omdat ik niet wil dat angst het wint van liefde. Twijfel je of dit bij jou het geval is? Ik heb eens een geweldige vuistregel gehoord. Stel jezelf gewoon de vraag: “Stel dat ik niet bang zou zijn? Wat zou ik dan doen?” En probeer dan zo te handelen. Waarvoor uitnodigen? Heb je inmiddels zin om iemand uit te nodigen? Dan vraag je je misschien af: waarvoor dan? Jezus loopt hier inmiddels niet meer rond. Wat dacht je van een online dienst van Noorderlicht? Of een artikel op de website? Het kan heel simpel: stuur diegene de link en daarbij een berichtje als “Ik las dit artikel en moest aan je denken. Misschien is het iets voor jou?”. Dat is een hele makkelijke, maar misschien ook wel wat oppervlakkige manier van uitnodigen. Het is meer een Netflix-tip doorgeven, dan iemand vragen om samen naar de bios te gaan. De mooiste uitnodiging die je iemand kunt geven is denk ik voor Alpha. Een uitnodiging om samen Alpha te doen. Ik ken niks dat zó om relaties draait, als Alpha. Geen plek waar je zo makkelijk goede gesprekken kunt hebben met anderen. En waar levens zó ten goede veranderen. Je zult er beiden van opknappen, en je onderlinge band ongetwijfeld ook. Alpha draait op uitnodigingen: 90% van de deelnemers komt bij Alpha dankzij een uitnodiging. Op woensdag 22 april begint onze allereerste Alpha Online. Dus waar je ook woont: je kunt meedoen. En daarmee kun je dus iedereen uitnodigen die je kent! Ben je nieuwsgierig geworden? Hier kun je alles over Alpha Online lezen. Ik heb zelf maar eens de stoute schoenen aangetrokken en een aantal mensen om mij heen uitgenodigd om Alpha samen met mij te volgen. Ik ben benieuwd wie de uitnodiging aanneemt… Wie nodig jij uit? Laat het me weten! jurek@noorderlichtrotterdam.nl